Oeroude stenen als wachters in het veld.
Stil maar zo levend. Aangesloten. Uitgelijnd.
Ze verbinden de Aarde met de Kosmos, Spirithighways met elk hun eigen frequentie.
Zoals ook wij bedoeld zijn om uitgelijnd te zijn.
Hemel en Aarde verbonden als één levend organisme.
Afgelopen weekend nam ik een groep mee.
In de voorbereiding bezocht ik verschillende plekken.
Sommige hunebedden bleven stil, gesloten.
Maar de tweeling van D19 en D20 openden zich meteen.
Zij houden het mannelijke en vrouwelijke principe vast.
Als twee poorten van evenwicht.
De avond ervoor werd ik overvallen door migraine.
Mijn energie was laag en ook in de groep leefde vermoeidheid en behoefte aan rust.
Mijn hoofd zei: hou het klein.
Een enkel ritueel bij het achterste hunebed.
Maar toen we aankwamen, en de offers brachten,
begon het veld te spreken.
Ik liep door een energetische naald –
een doorgang die ik eerder had gevoeld.
De Slang verscheen.
Ze toonde het pad dat we moesten lopen om de plek te openen:
in een lemniscaat, van het ene hunebed naar het andere,
van Aarde naar Kosmos
en terug.
Het eerste hunebed opende zich omhoog.
Als een spiritboot tilde het ons op,
richting oorsprong.
De stenen pulseerden.
De plek ademde als een baarmoeder.
De Poortwachters – oude Eiken – hielden de ruimte.
Ik zag hun wortels onder de grond oplichten in wit licht,
als een myceliumnetwerk dat alles draagt.
Boven, onder, door ons heen.
Hunebedden liggen niet zomaar waar ze liggen.
Ze zijn uitgelijnd met de meridianen van de Aarde.
Net zoals wij meridianen dragen in ons lijf.
En wanneer wij op deze plekken staan,
stemmen we ons opnieuw af.
Onze botten – onze innerlijke stenen – openen zich.
Ze herkennen het.
Zij zijn gemaakt van hetzelfde.
Wij dragen de stenen in ons.
De herinnering aan uitlijning leeft in ons skelet.
Daar, op die plek, voel je wat het is om stevig gegrond en volledig geopend te zijn.
Om niet te kiezen tussen expansie of veiligheid,
maar beide te belichamen.
De Slang gleed langs de stenen.
Liet haar huid achter.
Zoals ook wij iets ouds mochten afleggen.
Toen riep het tweede hunebed.
In stilte bewogen we ons ernaartoe.
Als een slang door het veld.
Één voor één betraden we het centrum – het portaal.
Daar ontvingen we iets.
Kosmische energie.
Zuiver mannelijk licht.
Scherp, doordringend, liefdevol.
De drums klopten.
De Aarde zong.
En achter het geluid
werd de stilte bijna tastbaar.
Eeuwig.
Voelend.
Wakker.
We sloten het veld.
Met eerbied.
En dankbaarheid.
Want deze plekken verlangen ook naar ons.
Naar onze herinnering.
Naar ons meedoen in het grotere ritueel van Aarde en Kosmos.
En als jij bij het lezen voelt:
dit wil ik… ik wil me herinneren…
ik wil thuiskomen in mijn botten…
ik wil de stenen in mij openen en uitgelijnd raken met de Aarde en de Kosmos…
ik wil herboren worden in mijn ware kracht —
dan is REBEARTH er voor jou.
Een reis waarin je lichaam zich opnieuw afstemt.
Waarin je je multidimensionaliteit belichaamt.
Waarin jouw botten zich herinneren wat ze dragen.
➡️ Voel je een ja?
Stuur me dan een bericht met REBEARTH voor meer informatie
