In het bos, in gewaar zijn van de natuurlijke wereld, zie ik mezelf. Als onderdeel van haar, bewegen de paden van buiten naar binnen door mijn innerlijke landschap en hoor ik vogels zingen.
Kraai kraait. Water vloeit, reflecteert en verbergt de Aarde. Zoals zij buiten haar oevers treedt, zie ik helder wat de geest beweegt. Zo boven, zo beneden.
Elementen vallen samen. Aarde, water, lucht. In het warme licht van de zon loop ik met elementen zoals ik eerder deed toen ik mijn vrucht in water droeg. De impact van een keuze zo voelbaar in de afronding van deze 7 jaren. Een cyclus is voltooid.
Oh vrouwe Beuk, wat heb ik je lang niet meer bezocht. Neem mij in je op, laat mij rusten in jouw wortels en her-inner mij de kracht die mijn denken uit het labyrint van de geest ontbiedt.
In jouw schoot ervaar ik de tijdloze stilte, roerloos, aanwezig en aanschouwend van veranderende seizoenen. Het ochtendgloren na de donkere nacht. De eerste lentezon na een koude winter.
Het leven vraagt mij terug te keren naar mezelf, in mijn schoot waar Kracht en verbinding woont. Hoe ik mezelf ervaar, wandelend door het bos met alles wat er is. De rauw en rouw, het verloren voelen en de melancholie die altijd mijn creatieve flow weer op gang heeft bracht. Breek maar open, zoals de zon de hemel helder maakt. De wond die rauw wordt opengereten, om van binnenuit te openen, is mijn expansie naar het licht.
